Zdrada (2018)

Spektakl dyplomowy studentów Teatralnej Akademii w Petersburgu (RGISI, pracownia prof. Larysy Graczowej)

W procesie powstania tego spektaklu zrealizowane zostało podejście „Twórczy garnek”, które jest opisane w artykule naukowym dla konferencji poświęconej tendencjom we współczesnej reżyserii w Brnie w listopadzie 2018.

Tekst - Harold Pinter; reżyseria, muzyka, oświetlenie - Andrei Zagorodnikov; scenografia, kostiumy - Aleksei Silaev; oświetlenie - Michaił Bondarenko

Obsada: Anna Pokrovskaia, Matvei Paksiajkin, Nikolai von Schlippenbach, Tomasina Moskalenko, Nikita Kalinin, Mikhail Titorenko, Anna Livanova

Poza zasięgiem sieci (2017)

Spektakl Teatru Młodych Widzów w Petersburgu. Spektakl dostał nagrodę specjalną rady ekspertów za debiut Anny Migicko w roli Hertrudy na Wyższej Teatralnej Premii Petersburga „Złoty sofit” („Zolotoj sofit”).

Tekst - Petra Wüllenweber; reżyseria, muzyka - Andrei Zagorodnikov; scenografia, kostiumy - Ksenia Kobzeva; oświetlenie - Michaił Bondarenko

Obsada: Niko - Fiodor Fedotov; Wenia - Anna Draznina/Maria Chruszczova; Matias - Andrei Slepuchin; Hertruda - Anna Migicko; Dżenni/Pani Brimut/Pani Friedberg - Ksenia Musatenko

Koronacja (2020)

Spektakl dyplomowy Studia Aktorskiego STA w Poznaniu.

„Wczoraj przyśniło mi się, że nareszcie jestem wolny”. Czymże jest wolność w obliczu otaczającej rzeczywistości oraz czy może być ona wykładnikiem sennych marzeń? Jeżeli człowiek upodabnia się do określonych miar i ram, to czy zdolny jest uwolnić od tego swoją podświadomość? Maciek ma 30 lat. Ma zawód - jest lekarzem. Ma żonę – nie ma dzieci. Ma dom, ale nie ma chęci do życia w nim. Schematyczna rzeczywistość coraz bardziej staje się nie do zniesienia. Próba ucieczki od tego co normalne kiełkuje namiastką rozkoszy, uwielbienia tego co na wyciągnięcie ręki bywa nieosiągalne. Doścignięcia ideału. Ideału kobiety, własnych myśli i czynów. Ale im bardziej człowiek zatapia się w surrealistycznym obrazie, tym więcej pojawia się wątpliwości. W tle pojawia się rodzina Maćka, znajomi i praca. Przeszłość a zarazem wszechobecna teraźniejszość. Wytrych, który dopadnie każdego z nas. Życie to nie paleta wiecznie żywych barw. Prędzej czy później trzeba będzie zmierzyć się z konsekwencjami tego świata. Jak sobie poradzi z tym nasz bohater?

Tekst - Marek Modzelewski; reżyseria - Andrei Zagorodnikov; scenografia i kostiumy - Natalia Kranz/Beata Kowalczyk; asystent reżysera - Filip Pietrowicz; współpraca dramaturgiczna - Sandra Cieślewicz; współpraca choreograficzna - Angelika Mierzwa/Justyna Mordarska, Marika Kornacka

Obsada - Sandra Cieślewicz, Joanna Jewuła, Marika Kornacka, Joanna Majewska, Angelika Mierzwa, Justyna Mordarska, Aleksandra Spytek, Łukasz Burzyński, Wawrzyniec Malinowski, Filip Pietrowicz 

Księżniczka Turandot (2019)

Spektakl Teatru Dramatycznego w Warszawie.

reżyseria Ondrej Spišák; drugi reżyser Andrei Zagorodnikov; przekład Jarosław Mikołajewski; intermedia Tadeusz Słobodzianek; scenografia i kostiumy Szilárd Boraros; choreografia Maćko Prusak; muzyka Mateusz Wachowiak/Konrad Wantrych/BUM BUM ORKeSTAR; światła Ewa Garniec; asystent scenografa i kostiumografa Maks Mac; współpraca scenograficzna Aneta Suskiewcz; przygotowanie wokalne Małgorzata Hauschild

I, Iago (2014)

Spektakl został zagrany na pięciu międzynarodowych teatralnych festiwalach. Premiera odbyła się podczas Festiwalu Dei Due Mondi w Spoleto w 2014 roku.

Analytical perusal of classical text by director is followed by improvised action - so called “etudes” that would display life of drama beyond its canonical surface. Instead of illustrating the verbal action, director makes the attempt to put on stage fresh non-literary plot of actions that reveal psychological motivation of character’s existence. This performance is a fresh view on the classical text that goes through two prisms: the well-known story is told from the point of view of Iago and comprehended by the actor-author of the performance. The name of the performance is “I, Iago” and that means the attempt to find Iago – sneaky and crafty - inside yourself and admit his existence. The first step – the admitting – starts the journey through the depths of your soul... "I am not what I am" - this is the most important phrase in the text of Shakespeare for the director/actor. This is a performance-confession, a performance-self-accusation. The director/actor believes that every performance should be a confession of the actor - this is the only way we can get sensible theatre that would talk with the audience about the soul of a human being and the time we are living in.

Reżyseria, dramaturgia, muzyka, scenografia, kostiumy - Andrei Zagorodnikov; drugi reżyser - Ekaterina Chanżarova; oświetlenie - Konstantin Binkin

Ile maggi do rosołu? (2024)

Spektakl "Związku impulsywnego", powstał pod patronatem Szkoły Żywego Teatru Andreia Zagorodnikova w oparciu o metodę Nikołaja Demidowa. Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W mieszkaniu, w którym teraźniejszość spotyka się z przeszłością, Kobieta, Opiekun, Dziewczyna i Chłopak próbują poradzić sobie z nieuchronnym postępem choroby Starszej Kobiety. Stawiają czoła wymazywaniu, zapominaniu, usuwaniu, rozpadowi, rdzewieniu, erozji, gubieniu, redukcji, rozbiórce, dematerializacji, zamieraniu, topnieniu, więdnięciu, marnieniu – ale też mniej filozoficznym ideom, bo choroba Alzheimera to często konkretne problemy, wymagające realnych rozwiązań. Mimo iż całkowita pustka wydaje się nieuchronna, bohaterowie w niecodziennych okolicznościach podejmują walkę o pozostałe strzępy życia – nawet gdy przeszkodą są oni sami.

tekst - Miłosz Broniszewski; reżyseria - Julia Bochenek/Miłosz Broniszewski; konsultacje reżyserskie, coaching aktorski - Andrei Zagorodnikov; scenografia, kostiumy, lalka Asia - Nina Janiak

Obsada - Julia Bochenek, Melania Kowalczyk, Miłosz Broniszewski, Michał Ferenc

Dźwięk i światło - Maciej Łabaz; zdjęcia - Patryk Koć

Ostatnie piosenki Biednego Arlekina (2022)

Koncert jest drugą częścią projektu „Ostatnie przestawienie (się) Biednego Arlekina”.

Sto lat temu Pierrot-Wertyński uciekał przed skutkami rewolucji, cenzurą, represyjną radziecką władzą w poszukiwaniu swobody osobistej i wyrażania własnych myśli, zmartwień i marzeń. Dziś jego drogę kontynuuje Biedny Arlekin, syn włoskiej śpiewaczki i Wiecznego Żyda Tułacza, postać mówiąca w różnych językach, ale nie mająca przystani, spokoju, marząca tylko o tym, żeby wpaść w objęcia ukochanej i dalekiej Kolombiny, dziewczyny, która może nigdy nie istniała na tym świecie. Podczas swojego ostatniego koncertu Biedny Arlekin zaśpiewa piosenki Aleksandra Wertyńskiego i piosenki neapolitańskie oraz powie ulubione wiersze.

Reżyseria - Andrei Zagorodnikov/Małgorzata Flegel; scenariusz - Andrei Zagorodnikov; projekt kostiumu - Alicja Trzcińska; wykonanie kostiumu - Mirosława Morawska; autor maski - Giorgio De Marchi; projekcje - Ewa Borysewicz

Grają: Biedny Arlekin – Andrei Zagorodnikov; Gitarzysta – Paweł Stępnik

Ostatnie przedstawienie (się) Biednego Arlekina (2021)

„Tylko ten, kto wie, co znaczy tęsknić,

zrozumie smutek mój i to, jak cierpię”.

J.W. Goethe

(Auto)biograficzna Commedia dell’arte na dwóch aktorów z akompaniamentem. Na podstawie "Biednego Arlekina" Eleny Guro z wykorzystaniem fragmentów tekstów dramatycznych Williama Shakespeare’a, Antona Czechowa i Maksyma Gorkiego oraz piosenek włoskich i rosyjskich. 

Spektakl na styku Commedii dell'arte i teatru psychologicznego. Rola w monodramie, stworzona poprzez wielowarstwowy trening aktorski, na styku dwóch diametralnie różnych podejść teatralnych - Commedii dell’arte oraz teatru „żywego”; teatru mocnej precyzyjnej formy i teatru psychologicznego badania człowieka i jego istoty. W ten sposób próbuję odnowić, zaktualizować Commedię dell’arte, sprawić, aby dostała nowe życie, wzorując się na tym, które miało miejsce sto lat temu. Wewnątrz kierunków Commedii dell’arte i teatru „żywego” rola jest oparta o różnorodne aktorskie gatunki: sceny z dramatów, wiersze, piosenki neapolitańskie oraz pieśni Wertyńskiego, pantomima, prosta rozmowa z publicznością. Rola w tym monodramie wymaga perfekcyjnego posługiwania się gatunkami we wskazanych teatralnych stylach (granie dramatyczne, komediowe, śpiew estradowy, plastyka postaci Commedii dell’arte, taneczna, pantomimiczna) oraz władania językami włoskim, neapolitańskim, polskim.

Reżyseria - Andrei Zagorodnikov/Małgorzata Flegel (TRIST’ANNO Z. RODONI*, MONA RITA); dramaturgia - Andrei Zagorodnikov (A.Z. RODNIK); scenografia i kostiumy - Alicja Trzcińska (T. CANNALICE); opracowanie muzyczne - Paweł Stępnik/ Andrei Zagorodnikov (NICOLAI DONATO, A.Z. RODNIK); animacje - Ewa Borysewicz/Sylwia Watracz (BORIS HERLADY EVITSCH, SILVIA NESCA); autor maski - GIORGIO DE MARCHI

Obsada: Biedny Arlekin - Andrei Zagorodnikov (TRIST’ANNO Z. RODONI); Muzyk - Paweł Stępnik (NICOLAI DONATO)

*Naśladując tradycji Commedii dell’arte twórcy spektaklu mają imiona sceniczne.

Spektakle Andreia Zagorodnikova

Andrei Zagorodnikov jest zarówno reżyserem jak i aktorem. Poniżej niektóre spektakle, w których wziął udział jako aktor lub reżyser.

zagorodnikov.demidov.school@gmail.com